Hr. C.J. de Bont

Gemeente Buren > Burgerslachtoffers > Beusichem

Achternaam: Bont

Tussenvoegsels: de

Voornamen: Cornelis Jacobus

Voorletters: C.J.

Rang: Gep. Sld. ekl. Inf.

Mil. onderdeel: KNIL.

Geboorteplaats: Beusichem

Geboortedatum: 19-08-1879

Overlijdensplaats: Ambarawa, kamp 7

Overlijdensdatum: 25-09-1945

Categorieën: Militair

Begraafplaats: Nederlands ereveld Kalibanteng te Semarang Gemeente Semarang

Land: Indonesesië
Vak: M-III

Nummer: 78

Bron foto graf: OGS

De ouders van Kees waren de Beusichemse dagloner Henderik de Bont en de uit Beesd afkomstige 'dienstmeid' Mechelina van Velen (1849-1886). Ze trouwden in 1872 in Beesd en kregen samen zes kinderen:

Michiel (1873-1873),
Geertruida (1874-1933),
Wilhelmina (1877-1931)
Cornelis Jacobus (1879-1945),
Johanna (*1882)
Hendrikus Jacobus (1884-1885).

De moeder van Kees overleed toen hij 7 jaar was. Vader is daarna in 1886 met zijn kinderen naar Culemborg verhuisd. Ze woonden daar op de Zandstraat B98, Nieuwstraat B213 en tenslotte op de Kloostersteeg B400.

Cornelis Jacobus de Bont (zie foto hiernaast) vertrok op 28 augustus 1899 naar de Waalkazerne in Nijmegen en trad in dienst van het KNIL. 17 juni 1914 ging hij over naar het 8e bataljon Infanterie. Hij bleef in dienst tot zijn pensionering in november 1926. In het stamboek staat dat hij 1.70 mt. lang was.

Hij trouwde op 12 augustus 1914 te Malang met de inlandse Paulina Poninten (1888-1961) uit Singosari. Ze kregen samen vijf kinderen:

Carolina Hendrika (1908-1994), in 1928 in Magelang getrouwd met Johannes Kasper "Klaas" Morianner. Laatst wonende te Beverwijk en begraven te Duinrust in Beverwijk.
Cornelis Johannes
Cornelis "Kees" Hendrikus (*1911) Laatst wonende te Amsterdam-Oost
Hendrikus "Henk" Jacobus (*1913) Laatst wonende te Amsterdam-West
Wilhelmus "Wim" Jacobus (1914-1990) Laatst wonende te Bandoeng
Geertruida "Truitje" Wilhelmina (*1917) Laatst wonende te Zaandam, wed. van H.J.A. "Herman" Kloos (1915-1951)

Het gezin woonde voor de oorlog in Malang. Paulina Poninten verhuisde in januari 1958 naar Nederland.

Na de Japanse capitulatie vond Truitje haar doodzieke vader in kamp Ambarawa, nabij Semarang. Kort daarna, op 25 september 1945, overleed Cornelis aan de gevolgen van Beri-Beri. Hij werd oorspronkelijk begraven in Ambarawa grafnr. B100, maar in mei 1951 herbegraven op Ereveld Kalibanteng, vak MIII, nr. 78.

Op 7 december 1941 bombardeerden de Japanners Pearl Harbor. 's Morgens om half zeven hield de gouverneur-generaal een toespraak op de radio waarin het dit vertelde. Dit had tot gevolg dat behalve de U.S.A. en Engeland ook Nederland en dus ook Nederlands-Indië in oorlog waren met Japan. In Azië waren het de Japanners, die vanaf januari 1942 hun aanval richtten op Nederlands- Indië. De verdediging van Indië steunde vooral op de Koninklijke Marine en het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL). Het KNIL beschikte over 68.000 grotendeels inheemse militairen; de hulpformaties bestonden uit 53.000 man.

Na de verloren zeeslag op de Javazee op 27-28 februari 1942 moesten de strijdkrachten op 8 maart capituleren en moesten alle militairen in de kazerne afwachten wat de Japanners zouden beslissen. Twee dagen later moesten zij hun geweren inleveren en mochten ze de kazerne niet meer uit. Zij waren krijgsgevangenen. De Japanners hadden hiervoor geen begrip. Zij vonden het heel vreemd, soldaten werden geacht zich dood te vechten, overgeven hoorde niet. De Nederlandse soldaten werden dus met de grootste minachting door ze behandeld. Er was een Conventie van Genève over de behandeling van krijgsgevangenen, maar die had Japan nooit ondertekend. Op de dag van de capitulatie verschenen de Javanen in feeststemming in hun beste kleren op straat. De Japanners hadden als leus: "Azië voor de Aziaten".

De eerste drie maanden gevangenschap verbleven de militairen in hun eigen kazerne. Het regime was in het begin niet erg streng. 's Middags mochten vrouwen en kinderen van de gevangenen hen bezoeken. Je mocht ook brieven meegeven. Al snel werden de bezoekuren korter en minder frequent en na ongeveer een maand werden ze helemaal afgeschaft. Brieven versturen werd toen veel lastiger. Het kon alleen nog maar via het corvee dat dagelijks de stad in moest om voorraad voor de keuken te halen. Brieven versturen was verboden en als er iemand betrapt werd, volgde er een afranseling.

Kort na de Nederlandse capitulatie, begon in maart 1942 de gevangenneming cq. internering van Nederlandse mannen en oudere jongens. Kort daarna waren de vrouwen en meisjes aan de beurt.

Kenner bij uitstek Henk Beekhuis vermeldt het volgende op zijn website www.japanseburgerkampen.nl over het kamp waar Kees om het leven is gekomen:

Bron foto: H. Beekhuis

Ambarawa 7 Midden-Java

Andere benaming: Bunsho III Kamp 7 (Japanse administratie)

Ligging: Ambarawa lag ongeveer 45 km ten zuiden van Semarang. Dit kamp bestond uit barakken van het (afgekeurde) kampement in Ambarawa, direct ten noord-westen van Fort Willem I.

Kampcommandanten: Sakai (van 06.44 tot 10.44), Suzuki (van 11.44 tot 01.45), Yamada (van 02.45 tot 08.45)

Nederlandse kampleiding: Mannenkamp: Hr Kok, Hr Terhenne

Ligging: Ambarawa ligt in Midden-Java, ten zuiden van Semarang. Het Militair Hospitaal stond in het zuiden van de stad.

In de periode 22 december 1942 - januari 1945 was dit een burgerkamp

Geïnterneerden:

oude mannen; vrouwen en kinderen

Aantal geïnterneerden: 1.225

Aantal doden: 12

Informatie: In het afgekeurde Militair Hospitaal van Ambarawa werden onder het Nederlands-Indisch gouvernement twee keer mensen geïnterneerd: in 1940 Duitsers en (vermeende) NSB'ers, in december 1941 Japanners uit de Vorstenlanden. Tijdens de Japanse bezetting werd het ziekenhuis interneringskamp voor vrouwen, kinderen en oude mannen, vanaf december 1942. Begin januari 1945 werden de vrouwen en kinderen uit het ziekenhuis overgebracht naar andere kampen, oude mannen en jongens van 10 jaar en ouder bleven in het kamp achter.

Commandant: Sakai Sadao; Suzuki Susumu; Yamada

Hoofdbewakers: Yamamoto Eiji; Urata Toshitaro; Yamada; Nagamatsu; Kanemura; Kanno;

Aomatsu; Yamamoto Toshio

Bewaking: inheems politiepersoneel; heiho's

Kampleiding: mw. A.C. (Annie) Scharrenberg-Franzen

Literatuur: Lenderink

In de periode 23 augustus 1945 - 10 december 1945 was dit een opvangkamp

Geïnterneerden:

jongens; oude mannen

Aantal geïnterneerden: 2.500

Informatie: Ten tijde van de Japanse capitulatie verbleven in het afgekeurde Militair Hospitaal ongeveer 2.500 jongens van 10 jaar en ouder en oude mannen. Vanaf 24 augustus 1945 voegden jongens uit het kamp zich bij hun moeders in de kampen Banjoebiroe 12, Ambarawa 6 en Banjoebiroe 11. In de tweede helft van september werden zieken uit het kamp overgebracht naar het Militair Hospitaal in Magelang. In oktober werd een groep van 86 jongens en mannen ontvoerd door een groep pemoeda's die het kamp binnenviel. Zij werden opgesloten in Fort Willem I, elders in Ambarawa. Op 21 november sloegen de Britse en Japanse troepen die het kamp beschermden, een aanval van TKR-militairen af. 's Nachts lag het kamp onder vuur door mortieraanvallen vanuit omliggende heuvels. In de tweede week van december werd het kamp door Britse troepen ontruimd, het gebouw werd vervolgens platgebrand.

Commandant: Yamada