Dhr. W.J. van Tuijl

Gemeente West Betuwe > Burgerslachtoffers > Vuren

Achternaam: Tuijl
Tussenvoegsels: van

Voornamen: Willem Jozef
Voorletters: W.J.
Beroep: Onderwijzer
Geboorteplaats: Dalem, gem. Vuren
Geboortedatum: 2-7-1899
Overlijdensplaats: Pakanbaru, Sumatra, Indonesië
Overlijdensdatum: 21-5-1945

Begraafplaats: Nederlands Ereveld Leuwigajah

Gemeente: Cimahi
Eiland: Java
Land: Indonesië
Vak: V
Nummer: 1113

Bron foto grafkruis: Oorlogsgravenstichting

Pieter Maria (Bron: beide van MyHeritage)

De ouders van Willem waren Pieter Willem van Tuijl (1866-1918) en Maria Kolenbrander (1868-1948). Ze trouwden in 1890 in Doorn en kregen samen zeven kinderen.

Willem (Bron: MyHeritage)

Jennie (Bron: Myheritage)

Willem was het vijfde kind en hij trouwde op 1 september 1921 in Elst met Jannigje "Jennie" Hendrika van Oorschot (1901-1946). Ze kregen samen drie kinderen:

Pieter ("Pim) Willem (*1924-1996)
Jan H. (1927-1978) woonde in Hengelo op de Neptunusstraat 10
Hendrika Maria (1928-1968) woonde in Nijmegen op de Panterstraat 19, getrouwd met dhr. Peters

Willem vertrok op 24 maart 1923 met de ss Patria naar Nederlands-Indië. Hij werd daar onderwijzer 2e klasse op een Europese school in Indramajoe. Vervolgens werd hij bevorderd tot onderwijzer op een MULO in Magelang. In 1929 mocht hij 8 maanden op verlof naar Nederland. Teruggekomen kwam hij als onderwijzer terecht op een MULO in Palembang. In 1930 werkte hij op een HBS in Bandung terecht. In 1936 keerde hij weer voor 8 maaandenverlof terug naar Nederland. De laatste jaren voor de oorlog werkte hij op weer op dezelfde HBS in Bandung.

Willem was landstormsoldaat, met legernummer 105999

Op 8 maart 1942 is Willem krijgsgevangen gemaakt in Bandung. Hij verbleef toen van 8 maart 1942 tm 15 augustus 1942 in Java POW Camp

Zijn tweede en laatste kamp was Malay POW Camp. Hier kwam hij op 7 juli 1944 terecht en moest hij werken bij de aanleg van de beruchte Pekanbaru spoorweg op Sumatra. Deze spoorweg werd ook wel Pakan-Baroe-spoorweg, Pekanbaru-spoorweg of Sumatra-spoorweg genoemd. Deze spoorweg van lliep van Pakanbaroe naar Muaro op Sumatra in Nederlands-Indië. Het was 200 kilometer lang en werd tussen april 1943 en augustus 1945 onder zware omstandigheden aangelegd door dwangarbeiders, vrijwilligers en krijgsgevangenen. In totaal werkten er aan de spoorweg 102.000 romoesja's, waarvan slechts een op de vijf de ontberingen overleefde; daarnaast werkten er 5.000 westerse krijgsgevangenen, waarvan vele honderden omkwamen. De spoorweg werd slechts eenmaal gebruikt, toen de Japanse bezetting van Nederlands-Indië al voorbij was.

Voor de Pakanbaroe-spoorlijn werden alleen oudere kampbewoners gebruikt. Voor de aanvoer daarvan waren wel gevaarlijke zeetransporten nodig: een groot deel van de romoesja's en krijgsgevangenen konden nooit te werk gesteld worden omdat hun transportschepen getorpedeerd werden. De schepen Harukiku Maru (voorheen Van Waerwijck) en Junyo Maru zijn hier voorbeelden van. Het werken in een ongezonde omgeving met weinig tot geen medische verzorging, karig en slecht voedsel en de vele mishandelingen was kenmerkend voor de aanleg van deze spoorweg.

Door slechte voeding, uitputting, honger, mishandeling, dysenterie en tropische ziekten stierven veel arbeiders. Toch moest de spoorweg aangelegd worden, dwars door oerwoud, bergen en moerassen. Boren van tunnels zou te veel tijd in beslag nemen, daarom werd ervoor gekozen om grote omwegen te maken. Rivieren vormden extra hindernissen die overbrugd moesten worden.

(Bron: Wikipedia)

Op zijn Japanse interneringskaart staat dat Willem op 16 december 1944 ziek werd en op 21 mei 1945 is hij in Pakanbaru (Sum./Riau)-kamp 1 PRS overleden aan ontberingen in de krijgsgevangenkampen. Als oorzaken werden opgegeven: Beri-Beri, malaria en hongeroedeem.

Zijn stoffelijk overschot werd begraven op de begraafplaats van No.2 Camp op 4 km van Pekanbaru, Riau Provincie op Sumatra. Opgegraven op 16 november 1949 te Pakan Baru en herbegraven te Cimahi op Ereveld Leuwigajah op 7 maart 1950.