Crash Ingen 1942

Gemeente Buren > Gesn. geallieerde militairen > Gesn. Nieuw-Zeelanders

15 oktober 1942: Fortis nocte in Ingen

Het geluid van een haperende vliegtuigmotor midden in de nacht …..Bij vele ouderen zal dat de herinneringen oproepen aan de tijd toen het de dreiging van plotseling geweld inhield, maar toch ook de hoop dat de geallieerden het niet zouden opgeven. Voor de 7-koppige bemanning van een aangeschoten Stirling bommenwerper die op 15 oktober 1942 rond 11.30 uur boven Ingen cirkelde was het allesbehalve hoopgevend. De oorlog zou voor hen die nacht tot een dramatisch einde komen.

Deze Stirling bommenwerper werd door Austin Motors Ltd. begin 1942 aan het 149 (East India) Squadron geleverd. Het vliegtuig had een spanwijdte van 30 meter, een lengte van 27 meter en een hoogte van 7 meter. Vier Bristol Hercules XI motoren konden het een snelheid geven van 370 km/per uur met een totaalgewicht van 32000kg, incl. 7000 kg bommenlast. Het vliegbereik was rond de 3500 km. De bewapening bestond uit acht Browning machinegeweren, twee in de neus, twee in de koepel aan de bovenzijde en vier aan de achterzijde, voor die tijd de sterkste verdediging naar achteren.

Vroeg in de avond op 15 oktober 1942 om 19.50 uur koos de bewuste Stirling, met serienummer W 7526 en roepletters OJ-V, samen met een groep andere toestellen het luchtruim vanaf vliegveld Lakenheath, 100 km ten noordoosten van Londen, voor een aanval op Keulen.

Om 23.33 uur werd het vliegtuig op de terugweg van dit bombardement ter hoogte van Ingen in de Betuwe aangeschoten door een Duitse nachtjager van het 2./NJG 1 uit Venlo en bestuurd door Bruno Eikmeier. Bruno kwam in een crash op 3 september 1943 te Brummen, bij Zutphen, om het leven nadat zijn instrumentaria het in de wolken had begeven. Deze piloot had 10 overwinningen (zgn. "aces") op zijn naam staan, waarvan dit zijn tweede was. Zijn co-piloot Uffz. Helmut Fisher werd zwaargewond bij deze crash en kon twee jaar niet meer vliegen. Hij werd in januari 1945 nog twee keer neergeschoten, maar overleefde de oorlog.

Hier wijst een van de bewoners de plaats van de crash aan

Het noodhuisje van familie van Os

Het toestel raakte in brand en cirkelde nog enkele malen boven Ingen rond, alvorens te crashen in het gebied tussen twee woonhuizen van de families Van Eck en Van Os. Hier raakte niemand gewond. Wel brandde een van de twee huizen volledig af en moesten de bewoners jarenlang genoegen nemen met een noodwoning. Het toestel boorde zich diep in de drassige grond. Op de crashplaats werden de stoffelijke overschotten van zeven zwaar verminkte bemanningsleden aangetroffen. Zij werden vier dagen later onder de zorg van de Duitse Weermacht op de verzamelbegraafplaats Rusthof in Amersfoort begraven.
Tijdens ruilverkavelingen eind veertiger jaren, heeft men het achterstuk van het vliegtuig geborgen, het voorste gedeelte bevindt zich nog steeds in de grond van het perceel van de familie Van Amerongen.
Vanaf de autoweg N320 uit de richting Culemborg is de plaats nog steeds goed te zien. Het ligt net voor de afslag naar het kerkhof in Ingen aan de linkerzijde van de weg.

Strijdleus van dit squadron: "Fortis nocte" (= 's Nachts sterk)
Embleem: Een hoefijzer met een bliksemschicht. Het hoefijzer is het symbool van geluk.
In de Eerste Wereldoorlog werd het squadron ingezet bij talrijke operaties en verloor daarbij slechts een piloot en zijn waarnemer. Een andere reden voor het hoefijzer is dat veel van het werk van het eskader gebeurde in samenwerking met de cavalerie. De bliksemschicht is symbolisch voor de snelheid waarmee het werk door het squadron werd gedaan tijdens haar relatief korte geschiedenis.

No 149 Squadron, RFC, werd op 3 maart 1918 gevormd in Yapton in Sussex als een nachtbommenwerpereenheid. Ze gingen drie maanden later naar Frankrijk, uitgerust met FE2b's. Ze werden hier ingezet voor bombardementen op communicatiecentra en vijandelijke vliegvelden. Ook werden er 161 verkenningvluchten uitgevoerd op het Tweede Leger Front, waarbij zij meer dan 80 ton bommen afwierpen.

Na de wapenstilstand was nr. 149 als enige FE squadron gekozen om het Engelse bezettingsleger te assisteren in Duitsland. Zij keerde terug naar het Verenigd Koninkrijk in maart 1919 en werd ontbonden op Tallaght, nabij Dublin, in augustus 1919.

Het squadron werd in 1937 in Mildenhall opnieuw als een nachtbommenwerpereenheid gevormd en nu uitgerust met Heyford-vliegtuigen. Wellingtons werden in het begin van 1939 toegevoegd en op 4 september 1939 werd No 149 samen ingedeeld met Squadron nr. 9 voor het tweede bombardement van de RAF in de Tweede Wereldoorlog. Hun doel waren Duitse oorlogsschepen in Brunsbüttel.

Squadron No 149 speelde een prominente rol in het eerste offensief tegen Duitsland, Italië en de vijandelijk bezette gebieden. Ze waren inmiddels uitgerust met de Stirling-bommenwerper, waarmee ze ook deelnamen aan de eerste 1000-bommenwerperaanvallen ( zgn."raids"). In 1943 leverde zij een belangrijke bijdrage aan de Slag om het Ruhrgebied en nam ook deel aan de Slag van Hamburg en de beroemde aanval op de Duitse V 1 en 2-wapenfabriek in Peenemünde. Tussen februari en juli 1944 hielp het squadron de Franse ondergrondse (de Maquis) m.b.v. parachutes aan voorraden, wapens en munitie.

Tegen het einde van 1944 werd de Stirling vervangen door de Lancaster bommenwerper en hiermee bleef het squadron actief tot het einde van de oorlog. Begin mei 1945 dropte het voedsel voor de hongerende bevolking van Holland en na de Duitse overgave werd het ingezet om veel ex-krijgsgevangenen over te brengen van het vasteland naar Engeland.

Vliegbases:

Mildenhall: april 1937-april 1942
- Detachement in Zuid-Frankrijk (Salon) in juni 1940.
- Detachement op Lakenheath januari / februari 1942.
Lakenheath: april 1942-mei 1944
- Detachement op Tempsford januari / februari 1944.
Methwold: vanaf mei 1944

Operationale bommenwerpers tijdens WWII:

Vickers Wellington I, IC en II: januari 1939-december 1941

Short Stirling I en III: november 1941-september 1944

Avro Lancaster B.I en B. III: augustus 1944-november 1949

Code Letters:

Tijdens de crisis in München 1938 kreeg nr. 149 de code letters "LY" toegewezen. In WW2 werden ze gecodeerd met "PB" of, in het geval van bepaalde Lancasters en eventuele Stirling, met "TK".

Eerste operationele missie in de Tweede Wereldoorlog:

3 september 1939: Verkenning boven de Noordzee met drie Wellingtons.

Eerste bombardement in de Tweede Wereldoorlog:

4 september 1939: acht Wellingtons verzonden naar Duitse oorlogsschepen bij Brunsbüttel.

Laatste operationele missie in de Tweede Wereldoorlog:

22 april 1945: 21 Lancasters bombardeerden Bremen.

Laatste missie:

7 mei 1945: 24 Lancasters droppen voedselvoorraden boven Gouda.

De crew bestond uit drie Engelsen, een Canadees en drie Nieuw-Zeelanders:

James Dennie (Bron: Carla Donald)

Naam: JAMES DENNIE (géén Denny!)

Initialen: J

Nationaliteit: United Kingdom

Rang: Sergeant (Flight Engineer)

Regiment: Royal Air Force Volunteer Reserve

Unit: 149 Sqdn.

Geboorteplaats: Dumbarton (Schotland)

Geboren: 26 november 1911

Overlijdensdatum: 15 oktober 1942

Servicenr.: 1064390

Grafgegevens: Plot 13, Rij 4, Collectief graf 66.

Begraafplaats: Algemene Begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort

Zijn ouders waren James Dennie en Margaret Tonnar uit Bonhill, in de regio van Dumbarton.

Op de website RAFcommands.com staat sinds november 2012 de volgende informatie van Jim Dennie jr., de zoon van James Dennie:

"James Dennie was my father and was born in Hillbank street, Alexandria, near Dumbarton in Scotland. His father died when he was young. He had a brother named Bill, who died when he was in his eighties.

James worked in Denny's Shipyard (no relation) as a red leader. He and his brother were fairly good amateur boxers.

James and my mother Margaret never married due to the economics of the time. But he registered my birth.
I was born in 1931 and never really knew him as I was brought up by my grandmother thinking my mother was my oldest sister.

Jim bij het graf van zijn vader in Leusden (Bron: Carla Donald)

I've visited his grave twice and can only express my admiration and thanks for the tender and loving care shown to my father and all the others. It is in a woodland setting and the war dead are alongside the locals.

Oh! I forgot I am eighty one.

Jim Dennie "Junior"

Foto grafsteen: R. van de Velde

Het War Memorial in Dumbarton met de naam van James Denny

Naam: HOWE, MERVYN JAMES

Initialen: M J

Nationaliteit: United Kingdom

Rang: Sergeant Waarnemer (Observer)

Regiment: Royal Air Force Volunteer Reserve

Unit: 149 Sqdn.

Geboortejaar: voorjaar 1918

Overlijdensdatum: 15/10/1942

Servicenr: 1284777

Grafgegevens: Plot 13. Rij 4. Collectief graf 66

Begraafplaats: Algemene Begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort

Foto grafsteen: R. van de Velde

Mervin toen hij in 1940 bij de RAF kwam (bron: To our doorstep part 3 en 4)

Mervin was de oudste zoon van visser William Howe en Sarah Barbrook (overl. nov 1950) en ze woonde op de Woodroap Road in Tollesbury in Essex. Mervyn is geboren in de lente van 1922. Hij had ook nog een broer Aubrey, die in WOII als weerkundige ook bij de RAF zat, vnl. in overzeese gebiedsdelen zoals Kenya, Egypte en Madagaskar.

Na zijn opleiding op de Technische school in Colchester volgde hij een lerarenopleiding In Oxfordshire Hij gaf nog een poosje les in Londen, maar werd eind 1939 opgeroepen om in dienst te gaan. Hij kwam terecht bij de RAFVR en werd in het Zuidafrikaanse Oudtshoorn opgeleid tot navigator.

Na het verkrijgen van zijn 'badge' vertrok hij naar luchtmachtbasis Mildenhall, waar hij aan diverse 'raids' deelnam op Keulen.

In een plaatselijke krant werd melding gemaakt van vermissing van de bommenwerper en crew:

Op het graf van zijn moeder op de Tollesbury Cemetery in Essex, staan ook gegevens van haar overleden zoon Mervin vermeld.

Bron foto: G. Gillon

Brief van moeder van Mervyn aan de familie van medebemanningslid T. Pike

In deze indrukwekkende brief staat het volgende te lezen:

"My Dear Mrs Pike,
My son was in the plane with yours and I am writing to ask if your boy was killed. I have recently heard that mine was. But several months ago I was listening to the Germany Broadcast and they gave names out of the crew, of that plane as being killed. But I didn't remember hearing your boys name. So I'm wondering if he was killed as sometimes some of them are saved. But of course you will know this by now. I do hope this letter reaches you and that you will let me know what news you have heard.

With kind regards.
Yours Very Sincerely Mrs Howe "

Bron foto: Picture Me

Naam: REGINALD GEORGE BLAIR,

Initialen: R G

Nationaliteit: Canadese

Rang: Flight Sergeant (Navigator)

Regiment: Royal Canadian Air Force

Unit: 149 (R.A.F.) Sqdn

Geboortedatum 12-11-1915

Overlijdensdatum: 15-10-1942

Servicenr.: R/79379

Grafgegevens: Plot 13, Rij 4. Collectief graf 66.

Begraafplaats: Algemene begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort

Foto grafsteen: R. van de Velde

Michel Bourassa, een neef van Reginald, schreef onderstaande tekst over zijn oom in december 2020 aan de webmaster :

"Reginald "Reggie" werd geboren op 12 november 1915 in Boston, VS, en was het derde kind van Georges Blais en zijn vrouw Alicia Winnifred Baker. Zijn vader Georges werd geboren in Sillery in Quebec, afkomstig uit een lange rij "Blais" in Quebec. Alicia kwam uit Liverpool, Engeland, woonde eerst in Boston en verhuisde toen naar Quebec City, waar ze Georges ontmoette. Ze trouwden en het gezin verhuisde naar het 160 kilometer verderop gelegen Shawinigan Falls (nu bekend als "Shawinigan") onder de naam "Blais". Daar woonde al een man met dezelfde naam, die een slechte reputatie had en die hun leven daar moeilijk maakte. Mijn grootmoeder, Alicia, was een sterke vrouw - ze beval haar man Georges om hun naam te veranderen van Blais in Blair om niet te worden aangezien voor de supersnelle "Georges Blais". Dit is niet formeel of legaal gedaan. Het gebeurde gewoon vanwege haar wil. De ene dag was het "Georges en Alicia Blais", de volgende dag was het "Georges en Alicia Blair." De familielijn wordt daarom "Blair".

Reginald was het derde kind. Zijn zus Eileen stierf jong aan roodvonk en zijn oudere zus, Winnifred, werd 94 jaar. Reginald had een speciale band met Winnifred en schreef haar wekelijks, toen ze tijdens de oorlog in de UK verbleef. Die brieven moeten nog ergens zijn. We zullen ze proberen te zoeken.

Zijn jongste broer Gordon leeft nog steeds en is inmiddels 91 jaar!

Reggie Bron: M Bourassa

Toen in 1939 de Tweede Wereldoorlog uitbrak, wilden beide jongens, Gerald en Reginald, zich bij het Canadese leger voegen en vechten. Ze wilden allebei piloot bij de Royal Canadian Airforce worden. Reginald werd echter niet geaccepteerd voor pilotenopleiding, omdat zijn perifere zicht niet voldeed aan de normen. Hij werd naar de navigatieschool gestuurd. Gerald slaagde echter en werd opgeleid tot jachtpiloot. Gerald vloog met Hurricanes en Spitfires en overleefde de oorlog.

Reggie's Navigator diploma Bron: M. Bourassa

Het logboek van Reggie (Bron M. Bourassa)

Ik heb het vluchtlogboek van Reginald gelezen en zag dat had hij maar twee trainingsvluchten van Engeland naar de Noordzee en terug had gemaakt (in totaal 9 uur training), voordat hij op zijn eerste gevechtsmissie ging. Ongelukkig genoeg kwam hij dus om bij die eerste missie. In zekere zin, in plaats van het lot van eeuwig anoniem en verloren te zijn, was hij gezegend dat hij Nederland verongelukte zodat jij zijn herinnering levend houdt.

Mij is verteld dat Reginald een knappe man was met een goed temperament. Hij was echter een beetje verlegen, vanwege zijn beginnende kaalheid. Hij was een echt buitenmens, die hield van kanoën, skiën rond de heuvels en meren bij de St Maurice River en het verkennen van de bossen."

Naam: THOMAS BERNARD BYWATERS

Initialen: T B

Nationaliteit: Engelse

Rang: Sergeant (Air gunner)

Regiment: Royal Air Force

Vrijwillige Reserve Unit: 149 Sqdn.

Geboorteplaats: Hanwell, London Borough of Ealing, in Middlesex

Geboortedatum: 02-03-1917

Overlijdensplaats: Ingen, gemeente Buren

Overlijdensdatum: 15/10/1942

Servicenr.: 1385190

Grafgegevens: Plot 13, Rij 4, Graf 65.

Cemetery: Algemene begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort

Foto grafsteen: R. van de Velde

De ouders van Thomas waren Thomas Charles Bywaters (Fullham 1894- Birmingham 1966) en Alice Maud Bywaters (1894-1973) uit Hanwell in Middlesex. Toen Thomas sr. in 1916 in militaire dienst moest, was hij al getrouwd.

Op de grafsteen van zijn zoon staat: "GOLDEN MEMORIES, TREASURED EVER, OF DAYS WE SPENT TOGETHER. MOM, DAD AND SISTERS". Thomas had dus ook dochters, nog onbekend wie dat zijn.

Thomas jr. was vanaf juni 1938 bij de Londense Metropolian police, onder nummer 126953. Hij woonde in 1939 op 42 Orminston Grove in Hammersmith, Londen, met drie collega politiemannen Dudley Norris, Arthur Brooke en Owen Hasler, in het huis van Walter en Rose King.

Thomas was oorlogsvrijwilliger bij de Royal Airforce.

De overige drie bemanningsleden kwamen uit Nieuw Zeeland. Met hulp van lokale kranten en medewerking van Nieuw-Zeelandse Defence Force is door webmaster Van de Velde veel informatie over hen vergaard.

Naam: JOHN CRAWFORD BROCKET

Initialen: J C

Nationaliteit: Nieuw-Zeelandse

Rang: Flight Sergeant (Piloot)

Regiment: Royal New Zealand Air Force

Unit: 149 (R.A.F.) Sqdn

Geboortedatum: 5 juli 1921

Geboorteplaats: Karangahake

Overlijdensdatum: 15/10/1942

Servicenr.: NZ405224

Grafgegevens: Plot 13, Rij 4, verzamelgraf 67.

Begraafplaats: Algemene Begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort

De ouders van John waren John William Brocket (1880-1948) en Christine Crawford Gibb (1889-1964). Ze woonden op 16 Hall Street Paeroa in Auckland in Nieuw-Zeeland. Ze kregen samen vier kinderen:

John Crawford (1921-1942)
Josephine (1923-2015)
Arthur Hugh (1924-2010)
Trevor Gibb (1925-2001)

Foto grafsteen: R. van de Velde

Levensloop van Brocket:

John was geboren op 5 juli 1921 in Mackaytown. Zijn middelbare schooltijd bracht hij door op de Paeroa District High School. Zijn favoriete sporten waren rugby, tennis en atletiek.

In december 1939 was hij al in dienst bij de 11th Heavy Battery in Narrow Neck in Auckland, toen hij solliciteerde voor een aircrewtraining. Precies een jaar later werd hij overgeheveld naar de Luchtmacht en kreeg hij een basistraining in Levin.

In maart 1941 werd John geplaatst bij de No. 3 Elementary Flying Training School in Harewood. Enkele weken later rondde hij hier zijn studie af en vertrok op 26 mei 1941 naar Canada voor een verdere opleiding.

In juni 1941 deed hij ervaring op met de Harvard vliegtuig op de No. 10 Service Flying School in Dauphin, Manitoba. Hier kreeg hij op 1 september 1941 zijn fel begeerde ‘Flying Badge’ en promotie tot sergeant. Later die maand vertrok hij naar Engeland en kwam hier terecht bij No. 11 Operational Training Unit in Bassingbourn in Hertfordshire waar hij tot mei 1942 trainde met de Wellington bommenwerper. Hierna werd hij geplaatst bij No. 75 Squadron in Feltwell in Norfolk. Nog diezelfde maand vertrok hij naar Lakenheath in Suffolk, waar hij geplaatst werd bij No. 149 Squadron en vloog met de Short Stirling bommenwerper. Hij deed aan verschillende missies mee boven bezet Europa. Op 15 oktober 1942 vertrok hij met zijn laatste vlucht naar Keulen, vanwaar hij nimmer terugkeerde……

Naam: TREVOR CHARLES BECKETT PIKE

Initialen: T C B

Nationaliteit: Nieuw- Zeelandse

Rang: Sergeant (W.Op./Air Gnr.)

Regiment: Royal New Zealand

Air Force Unit: 149 (R.A.F.) Sqdn

Leeftijd: 22

Geboortedatum: 22/04/1920

Overlijdensdatum: 15/10/1942

Servicenr.: 412351

Grafgegevens: Plot 13. Rij 4. Graf 67.

Begraafplaats: Algemene Begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort.

Foto grafsteen: R. van de Velde

De toen 22-jarige ’radioman’ Trevor Pike kwam uit Christchurch. Hij was de oudste zoon van Trevor Thomas Pike and Alice Margaret Pike-Wilson uit Christchurch, Canterbury, Nieuw-Zeeland. Ze kregen samen 11 kinderen, waarvan er in 2021 nog vijf in leven zijn.

Hij was dol op cricket, rugby en bergbeklimmen op de Franz Joseph gletsjer.
Voordat hij zich meldde bij de luchtmacht was hij hier in de buurt portier bij een hotel. Hij kreeg zijn opleiding in Canada, waar hij slaagde als ‘wireless operator’ en ‘airgunner’. Hierna werd hij overgeplaatst naar Engeland, waar hij nog enkele cursussen moest doorlopen.
In augustus 1942 werd hij geplaatst bij het 149^e squadron. Op de bewuste Stirling was hij de radioverbindingsman.

Zijn broer Kevin bezocht in april 2018 de crashplaats en graf van zijn onbekende broer. Klik hier voor de uitgebreide informatie hierover.
Ook TV Gelderland was hierbij aanwezig en maakte opnamen voor één van de documentaires van 75 jaar Vrijheid. Kijk hier tussen minuut 12 en 15.

Op 16 september 2019 kreeg het WO2-en vliegeniersmuseum in Fort Vuren enkele persoonlijke spullen van Trevor Pike in haar bezit. De ambassadeur van Nieuw Zeeland, mevrouw Lyndal Walker, kwam speciaal naar Fort Vuren om symbolisch de persoonlijke spullen aan het museum te overhandigen. Zie hier de reportage van Omroep Gelderland hierover.

De korte levensloop van Trevor Pike

De ouders van Trevor

Trevor was de oudste zoon van Trevor Thomas Pike (1896-1964) en Alice Margaret Wilson (1900-1973). Ze kregen samen 13 kinderen:
Trevor Charles (1920-1942),
Marie Adelaide (1923),
Doris Margaret (1924-1955),
August Clifford (1925-1988),
Astrid Muriel (1927-2020),
Avis Mary (1932),
Leonie (1934),
June (1936-2007),
Daphne (1938),
Graham (1940),
Kevin Thomas (1943).

Op 21 augustus 2010 beschreef Kevin zijn broer Trevor als volgt:
"On Trevor's character he was a very caring person. Loved by all his friends (jovial, sincere) very determine to succeed in his goals set out for him. Loved the Franz Joseph Glaziers climbing mountains. The guide which was a best friend of Sir Edmund Hillary, the great NZ mountain climber, who climed the the Mount Everest in 1952."

Links, Trevor op 18-jarige leeftijd

Trevors grote passie was bergbeklimmen op de Franz Joseph gletsjer (rechts)

Trevor tijdens zijn opleiding in Canada in augustus 1941

3e rechtsvoor is Trevor, tijdens zijn training in Canada in mei 1941

4e rechtsvoor is Trevor, tijdens zijn training in Canada in mei 1941

Trevor 4e rechtsvoor is Trevor, tijdens zijn training in Canada in mei 1941

Trevor was geboren op 7 maart 1920 in Papanui bij Christchurch. Zijn middelbare schooltijd bracht hij door op de Waimari school. Zijn favoriete sporten waren cricket, rugbyen badminton.

Tot hij in dienst ging had hij al diverse baantje gehad. Als laatste was hij portier bij Fox Glacier Hotel van de familie Graham.

Op 13 april 1941 kwam hij als dienstplichtige terecht bij de Initial Training Wing in Levin, welke hij succesvol afrondde op 26 mei. Hierna vertrok hij naar Canada voor een verdere opleiding.

Op 16 juni was hij op No. 3 Wireless School in Manitoba en op 27 oktober 1941 op de No. 4 Bombing and Gunnery School in Fingal, Ontario. Bij deze laatste kreeg hij zijn Wireless Operator en Air Gunner Badge uitgereikt en werd bevorderd tot sergeant.

Op 4 december 1941 verbleef Trevor bij No. 1 ‘Y” Depot in Halifax, Nova Scotia, totdat hij naar het Verenigd Koninkrijk zou vertrekken. Op 26 december arriveerde hij in Bournemouth bij No. 3 Personnel Reception Centre. Vervolgens kwam hij op 11 maart 1942 bij de No. 1 Signals School in Cranwell, Lincolnshire. Zes weken later, op 28 april, werd hij overgeplaatst naar de No. 11 Operartional Training Unit in Bassingbourn, Hertfordshire om te trainen met de Wellington bommenwerper.

In augustus 1942 vertrok hij als wireless operator naar Lakenheath in Suffolk, waar hij geplaatst werd bij No.149 Squadron en meevloog met de Short Stirling bommenwerper. Hij deed aan verschillende missies mee boven bezet Europa, zoals in Kiel en Keulen.

Op 15 oktober 1942 vertrok hij met zijn laatste vlucht weer naar Keulen, vanwaar hij ditmaal niet meer terugkeerde……

Het oorspronkelijke graf van Trevor in Amersfoort

Uit de plaatselijke krant van Wellington van 30 november 1942

Toen de vader van Trevor in 1964 overleed, nam hij het logboek dat hij van het Squadron had gekregen, mee het graf in.

Foto grafsteen: R. van de Velde

Naam: FRANCIS WILLIAM O'SULLIVAN

Initialen: F W

Nationaliteit: Nieuw-Zeelandse

Rang: Sergeant (Air Gunner)

Regiment: Royal New Zealand Air Force

Unit: 149 (R.A.F.) Sqdn

Leeftijd: 23

Overlijdensdatum: 15/10/1942

Servicenr.: 411773

Grafgegevens: Plot 13. Rij 4. Graf 64.

Begraafplaats: Algemene Begraafplaats Oud-Leusden in Amersfoort

Francis O’Sullivan was geboren op 18 oktober 1918 in Napier. Zijn ouders waren de uit het Ierse Kerry in Ierland afkomstige Cornelius Joseph O'Sullivan (1885-1961) en Margaret May Hosie (overl. in 1955) uit Hastings, Hawke's Bay, in Nieuw-Zeeland. Ze kregen de volgende vier kinderen:

John Cornelius (*1914) Patrick "Pat" Joseph (*1915)

Honora "Nora" Veronica (*1917)
Francis "Frank" William (1918-1942)

Zowel John als Patrick waren ook als militair actief in de Tweede Wereldoorlog. John was dienstplichtig soldaat en als vrachtwagenchauffeur werkzaam in het 23e NZ bataljon. Hij raakte op 14 december 1943 zwaar gewond bij een beschieting, toen hij mortieren op muilezels aan het laden was op de Pascuccio heuvelrug bij Orsogna op Sicilië. Hiervoor kreeg hij zelfs het zgn. Military Cross uitgereikt.
Patrick behoorde bij de 5e NZ Infanterie Brigade en verbleef lange tijd in krijgsgevangenkampen in Kreta, Saloniki en in het Duitse Lamsdorf.

John en Patrick keerden na de oorlog terug naar Hastings en trouwden daar. John kreeg twee kinderen en Patrick vier. Hun zus Nora kreeg een zoon.

Frank met zijn zwemtrofeeën bij zijn ouderlijk
huis aan de Warrenstreet in Hastings

Francis zat in Hastings op de Convent School en kon erg goed voetballen en zwemmen. Toen Francis zich maart 1940 inschreef bij de RNZAF (de luchtmacht), was hij assistent-bedrijfsleider bij het warenhuis Woolworths.

Hier zien we Frank in Wellington in 1941 met zijn nicht Eileen

Tussen maart en mei 1941 volgde hij een korte basistraining in Levin, waarna hij naar Canada werd overgeplaatst. Hier volgde hij enkele cursussen, totdat hij in februari 1942 zijn ‘airgunner badge’ behaalde en werd bevorderd tot sergeant. Twee weken later vertrok hij naar Bournemouth in Engeland, waar hij, naar weer een training, boordschutter werd op een Wellington bommenwerper. Uiteindelijk werd hij na een laatste (....) zware cursus ondergebracht als boordschutter bij het 149^e squadron. Hier nam hij in september 1942 deel aan zes operationele vluchten (“raids”) o.a. op Hamburg en Kiel.

In juli 2023 bracht achterneef Kevin O'Sullivan, samen met zijn vrouw Glenda, een kort bezoek aan Nederland. De webmaster heeft hen naar de crashplaats van zijn familielid begeleid en ook naar de begraafplaats in Leusden gebracht. Als dank voor zijn inzet om gesneuvelde geallieerde vliegers te eren, kreeg Van de Velde namens de familie O' Sullivan een prachtige oorkonde cadeau.

Met dank aan Maureen O'Sullivan- en Francis (vernoemd!) en Anna Purgar, haar schoonzuster uit NZ

Foto's grafstenen: Richard van de Velde
Bron: CWWG

Met dank aan New Zealand Defence Force,

Special thanks to Kevin & Lynette Pike for their contribution!