Hr. B. Berendsen
Gemeente Buren > Burgerslachtoffers > Eck en Wiel
Achternaam: Berendsen
Voornamen: Bart
Voorletters: B.
Beroep: Elektricien
Geboorteplaats: Deil
Geboortedatum: 28-09-1895
Overlijdensplaats: Eck en Wiel
Overlijdensdatum: 16-02-1945
Begraafplaats: Gem. begraafplaats te Eck en Wiel Gemeente Buren
De ouders van Bart waren de in Maurik geboren spoorwegbeambte Aaldert Jan Berendsen (*1869) en Sofia Lang uit Geldermalsen. Zij kregen tien kinderen:
- Bart (1895),
- Gerrit Jan (1897),
- Elisabeth Sophia (*1899)
- Aaldert Jan (*1901)
- Jan Aart (1902)
- Christiaan (1904-1904)
- Cornelis Gerrit (*1907)
- Sophia Wilhelmina (*1910)
- Berendina Aartje (*1914)
- Christiaan (*1915)
De eerste vier kinderen waren geboren in Deil, dan drie in Buurmalsen en de laatste twee in Deil.
In juni 1919 verhuisde het gezin naar Ingen.
Bart trouwde op 25-jarige leeftijd op 18 mei 1921 in Ingen met de 23-jarige Johanna "Jo" Vonk.
In 1927 stierven Barts ouders kort na elkaar, waardoor zijn jongste broer Chris bij hen kwam wonen. Enkele jaren later namen zij ook een pleegdochter Annie in huis.
Bart was eerst werkzaam als spoorwegbeambte, maar werd later landbouwer in Eck en Wiel.
Bart was eerst werkzaam als spoorwegbeambte, maar werd later landbouwer in Eck en Wiel.
Op 16 februari 1945, tijdens de tweede inundatie, wilde Bart met zijn zelfgemaakte vaartuig melk brengen naar het provisorisch ziekenzaaltje naast de pastorie van de kerk in Eck en Wiel. Op dat moment werd daar zijn ziekelijke vrouw verpleegd. Toen hij door een boomgaard aan De Dreef in Eck en Wiel roeide, sloeg een V1 in en maakte een einde aan zijn leven. Het enige wat toen van hem werd teruggevonden was een pet met een scherf erin. Toen het water eind februari weer gezakt was, vond men zijn stoffelijk overschot. Bart is begraven op de Oude Algemene Begraafplaats in Eck en Wiel.
De beruchte V-1
De Luftwaffe was in 1944 in staat ver verwijderde doelen te bombarderen door gebruik van de V-1. Deze Duitse uitvinding werd veelvuldig afgevuurd vanaf de Franse kust richting Engeland en dan met name Londen en de grote industriesteden. Nadat vanaf juni 1944 Frankrijk door de geallieerden werd veroverd, lanceerden de Duitsers de vliegende bommen o.a vanuit Overijssel en hadden ze als einddoel Londen, Antwerpen en Brussel.
In de periode 1944-1945 gingen de Vliegende bommen in talrijke hoeveelheden over de Betuwe. Het waren een soort onbemande vliegtuigen, die zich op instrumenten en met de vlam in de staart ronkend voortbewogen. Het toestel was uitgerust met een explosieve lading in de neus en vloog door middel van een primitieve straalmotoraandrijving en een simpel geleidingssysteem op eigen kracht naar zijn doel. Op een vooraf ingesteld tijdstip of als de brandstof op was, stopte de motor en dook de raket omlaag, waarna bij de inslag de springkop explodeerde. Vanwege het kenmerkende pruttelende geluid dat de motor maakte, kreeg hij van de Amerikanen de bijnaam buzz-bomb. De Britten noemden hem doodlebug, naar een groot zoemend Australisch insect. Het waren voor die tijd moderne wapens, maar ze waren niet erg betrouwbaar. Zolang de motor bleef pruttelen was er weinig aan de hand. Zo niet dan, dan was het wachten op de grote klap. Vooral 's nachts leverde dat angstige momenten op.
Een tijdlang vlogen geallieerde jagers vaak naast de V-1 en probeerden dan hun vleugeltip onder die van de V-1 te brengen en het dan omhoog te wippen. De V-1 raakte daardoor uit balans en stortte neer. Deze tactiek raakte echter bekend bij de Duitsers, die vervolgens detonators aan de vleugels monteerden die explodeerden bij aanraking tijdens de vlucht. Dit maakte een eind aan de toepassing van deze simpele truc.
In de periode 1944-1945 gingen de Vliegende bommen in talrijke hoeveelheden over de Betuwe. Het waren een soort onbemande vliegtuigen, die zich op instrumenten en met de vlam in de staart ronkend voortbewogen. Het toestel was uitgerust met een explosieve lading in de neus en vloog door middel van een primitieve straalmotoraandrijving en een simpel geleidingssysteem op eigen kracht naar zijn doel. Op een vooraf ingesteld tijdstip of als de brandstof op was, stopte de motor en dook de raket omlaag, waarna bij de inslag de springkop explodeerde. Vanwege het kenmerkende pruttelende geluid dat de motor maakte, kreeg hij van de Amerikanen de bijnaam buzz-bomb. De Britten noemden hem doodlebug, naar een groot zoemend Australisch insect. Het waren voor die tijd moderne wapens, maar ze waren niet erg betrouwbaar. Zolang de motor bleef pruttelen was er weinig aan de hand. Zo niet dan, dan was het wachten op de grote klap. Vooral 's nachts leverde dat angstige momenten op.
Een tijdlang vlogen geallieerde jagers vaak naast de V-1 en probeerden dan hun vleugeltip onder die van de V-1 te brengen en het dan omhoog te wippen. De V-1 raakte daardoor uit balans en stortte neer. Deze tactiek raakte echter bekend bij de Duitsers, die vervolgens detonators aan de vleugels monteerden die explodeerden bij aanraking tijdens de vlucht. Dit maakte een eind aan de toepassing van deze simpele truc.
Volgens Duitse gegevens zijn 8564 V1’s naar Engeland en de haven van Antwerpen verschoten. Hiervan trof circa 57% zijn doel; de overigen werden door de luchtafweer, lucht (sper-)ballonnen of jagerinzet vernietigd. Ook gingen er veel verloren door defecten bij de lancering of tijdens de vlucht.
Tegen de latere V-2 was niets bestand, daar het een raket betrof en op grote hoogte vloog.
