Gesn. geallieerde militairen - Oorlogsslachtoffers West-Betuwe

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Gesn. geallieerde militairen

Gemeente Culemborg
Omgekomen Britse vliegeniers 

In de vroege avond van maandag 17 juni 1940 waren ze van hun basis Linton on Ouse in Yorkshire gestart, samen met een kleine groep andere toestellen, voor een aanval op Gelchenkirchen. Die dag had Frankrijk de wapens neergelegd en was het veertien dagen geleden dat Engeland zich met pijn en moeite over Het Kanaal uit Duinkerken had gered, nagenoeg al het gevechtsmaterieel achterlatend. Hitler heerste van de Noordkaap tot de Spaanse grens en ieder moment kon de aanval op het Britse Koninkrijk losbarsten.
  
Indrukwekkend schilderij dat in 1985 van dit voorval is gemaakt door de Culemborgse schilder Nico M. Peeters op basis van gegevens van Culemborger C. van Hattem

Hun toestel was een Armstrong Withworth Whitley V van het 58e squadron, bewapend met 1 mitrailleur in de neus en vier in de staartkoepel, voor die tijd de sterkste verdediging naar achteren. De vleugelspanwijdte bedroeg 25,60 meter, de lengte 21,50 meter. Twee Rolls Royce Merlin motoren van 1145 pk konden het een snelheid geven van 357 kilometer per uur, terwijl het met een maximum bommenlast totaal 15196 kilo woog. Het vliegbereik met 3 ton bommen bedroeg 2650 kilometer, zodat het gemakkelijk heen en terug naar Berlijn kon vliegen. In de nacht van 1 op 2 oktober 1939 waren ze daar dan ook al.  Aanvankelijk was de Whitley, waarvan er in totaal 1824 zijn gebouwd, gebruikt voor het uitwerpen van pamfletten, ook in de barre winter van 39-40 toen de bemanningen het in de onverwarmde en ook overigens slecht toegeruste vliegtuigen zwaar te verduren hadden. Bij bepaalde opdrachten stonden de vliegers bloot aan het gevaar van bevriezing en verstikking en soms alleen voor het strooien van pamfletten boven bezet gebied. Na de oorlog merkte hun hoogste baas, Sir Arthur Harris, hierover op: het enige resultaat was dat Duitsland werd overstroomd met toiletpapier.
Sinds 19 maart 1940 waren de eerste bommen op Duitse landdoelen afgeworpen, maar al snel bleek dat van aanvallen overdag moest worden afgezien: de verliezen waren schokkend hoog.
Nu werden de bombardementstoestellen, voorzien van speciale zwarte camouflage, gebruikt voor nachtaanvallen,  maar ook dat was bepaald geen sinecure. Navigeren geschiedde toen met behulp van passer en liniaal; het hulpmiddel radio was maar schaars aanwezig, radar helemaal niet. Plaats bepalen met de sextant, sterretjes schieten, was alleen mogelijk als het wolkendek dat toeliet en hoog boven dat wolkendek vliegen was vaak niet mogelijk door ijsafzetting en gebrek aan zuurstof. Men vloog meestal vanuit een bekend punt met een bepaalde snelheid gedurende zekere tijd en schatte dan de nieuwe positie. Veel navigators vonden het al prachtig als ze er maar 30 kilometer naast zaten. Kon men in het verduisterde land ver beneden bekende punten ontdekken, de Waddeneilanden bijvoorbeeld of een rivier, dan prees men zich al gelukkig. Bij een aanval op 15-16 mei 1940 hadden slechts 24 van de 96 toestellen het doel gevonden.
Daarnaast waren de bombardementen weinig effectief; de verouderde bommen hadden weinig explosiekracht en met de toen nog primitieve richtmiddelen was het erg moeilijk ze op het doel te krijgen mocht men dat al gevonden hebben. Ongeveer 90% van de bommen kwam in het open veld terecht.  

Whitley V
Het toestel met serienummer N 1463, roepletters L-GE, had een bemanning van vijf koppen en bestond uit:

  • Flight Sergeant (sergt.maj.) Gordon James Ford, piloot en commandant, afkomstig uit het plaatsje Crumlin in Monmouthshire en 28 jaar oud:
 
Gordon Ford als stagiair monteur bij No2 wing Halton in 1929  Claude Ford (Foto's: Neil Wagstaff)
Gordon was de zoon van raadslid William James Ford (*Newport 1890) en Rachel Harris. Zij woonden voor de oorlog op de Hillside en na de oorlog in Primrose Cottages in Crumlin, Monmouthshire.(Zuid-Wales) Ze trouwden in de herfst van 1911 in Pontypool.
Gordon was hun eerste zoon. In 1929 kwam hij als 17-jarige al bij de RAF in Halton terecht als stagiaire (monteur). Hij won een studiebeurs en sloot de pilotencursus met veel succes af.
In september 1939 was hij al actief als piloot. Zo moest hij met zijn Whitley bommenwerper nabij Het kanaal van Kiel pamfletten uitwerpen boven Duits grondgebied. De Engelsen dachten toen nog dat de inhoud  de Duitsers op andere gedachten zou brengen.  Helaas waren de Duitsers niet onder de indruk en de Flak openden het vuur op de bommenwerpers. Het vliegtuig van Gordon werd geraakt, maar hij zag kans het aan de grond te zetten in Frankrijk en het te repareren en veilig naar Engeland terug te keren.
Begin 1940 vloog hij met een trainingsvliegtuig regelmatig over zijn geboortedorp en bracht dan met de vleugel van zijn vliegtuig een groet (het zgn. " tipping").
Hij had een jongere broer Claude. Hij was een bekend raadslid in Crumlin en richtte in 1949 ook de plaatselijke Crumlin Cricket Club op. Vrijgezel Claude overleed in 1976.

  • Sergeant Eric Jones-Roberts, waarnemer-navigator-bommenrichter, uit Llangollen in Wales, 23 jaar oud; 
 
Eric was de zoon van Charles Jones Roberts (*1880-1928) en Elizabeth Ann Jones-Roberts (1882-1964), uit Llangollen, Denbighshire.
Eric had tweelingzusters Dilys (1919-1989) en Olwen (*1919). Dilys trouwde in 1944 met Alfred Lewis Vosper (1919- Wrexham 1993)
Het gezin woonde net buiten Llangollen op een oude boerderij met de naam Ty Brethyn. (Photo: A. v.d. Heuvel)
Eric kreeg zijn opleiding aan Llangollen County School. Hij had een reputatie vanwege zijn onverschrokkenheid. "Maakt niet uit in welke situatie hij zich bevindt," zei een van zijn vrienden aan de Daily Post, "hij zal zich er altijd uit redden."
Twee jaar lang diende hij in de Shropshire Yeomanry en stapte vervolgens  in 1939 over naar de RAF.

Warrant-Officers (adjudanten):
  • H. R. Maguire, 2e piloot en neusschutter;
  • A. E. Furze, boordmarconist;
  • F. S. Staley (ook wel Stanley genoemd), staartschutter.
Allen waren vrijwillig bij de R.A.F. in dienst getreden en hadden al vrij veel ervaring. Het heeft hun die nacht niet meegezeten. Het valt reeds te betwijfelen of zij in staat zijn geweest het opgegeven doel aan te vallen. In ieder geval weigerde het losmechanisme en bleven er enkele bommen in het rek hangen, wat gevaar zou opleveren bij het landen. Erger was dat Sergeant Jones-Roberts, door een treffer van het afweergeschut in de neus, zodanig werd gewond, dat hij, ondanks de hulp die de 2e piloot verleende, spoedig bewusteloos raakte. Hierdoor kon er niet meer worden genavigeerd. De piloot heeft toen blijkbaar, vertrouwend op zijn ervaring, getracht op goed geluk naar Engeland terug te vliegen. Dat was natuurlijk een zware opgave en het is dan ook niet verwonderlijk dat hij bij de heersende noordwester ondanks het vrij goede zomerweer, ongewild boven Soesterberg verscheen. De directe weg Hamburg-Linton on Ouse liep namelijk over de Waddeneilanden.
 
 
Uitgebrande wrak nabij zgn. 'Pikse boogaard'. (foto coll. B.M.F.Verschoor)
Op het vliegveld Soesterberg, dat door de Duitsers voor bommenwerpers werd gebruikt, kwam de Duitse luchtafweer (Flak) in actie. De Whitley kreeg daarbij een treffer in de linkermotor, die vervolgens in brand vloog. Terwijl het toestel in zuidelijke richting uitweek, breidde de brand zich zodanig uit dat de piloot opdracht gaf van boord te gaan. Hijzelf wilde zijn waarnemer niet in de steek laten en probeerde een noodlanding te maken. De staartschutter werd door de 2e piloot gewaarschuwd en haastte zich naar voren naar  het ontsnappingsluik en drie man konden zich nog bijtijds met de parachute redden, terwijl het toestel als een helbrandende vuurmassa over Huize De Bol, net buiten Culemborg, naar beneden kwam. De piloot ontdekte blijkbaar het groepje huizen aan het einde van de Achterweg en draaide af naar stuurboord. Zodoende werd geen enkel huis geraakt. Hiermee is waarschijnlijk een grotere ramp voorkomen, want in de boerderij van De Bruin, bij zeer oude Culemborgers bekend als de Moordhoeve, waren toen een zestigtal Nederlandse militairen ingekwartierd, wachtend op de demobilisatie.
   
Zo ziet de plek des onheils er tegenwoordig uit  

Resten van de Whitley (Bron: Ed van Zuilen)
Het toestel scheerde rond 01.00 uur 's nachts over de dijk en kwam ongeveer 100 meter verder in de uiterwaard terecht, links van de weg naar de afgraving. (zie bovenstaande foto) Bij het neerkomen in de weke grond werd de voorzijde in elkaar gedrukt, het staartstuk brak af; ooggetuigen hebben de volgende morgen nog de ronde koepel herkend. In de vuurzee die op de crash volgde, zijn de twee inzittenden omgekomen.
Naar verluidt hebben de Duitsers het wrak, nadat het was uitgebrand,  met een oplegger weggehaald en via de Achterweg en de Markt (rondjes gedraaid en geshowd aan bevolking) naar het station gebracht waar het wrak verder werd vervoerd.  Ondanks de brand waren er nog enige bommen intact gebleven. Deze zijn enige dagen later tot ontploffing gebracht.
De dag na de crash werden de stoffelijke resten van de twee bemanningsleden in één graf begraven. Daarbij waren de veldprediker ds. Luteyn, pater Van Wegen en overste Ribbius, kantonnementscommandant van de marechaussee, aanwezig. 
De drie overlevenden waren al snel door de Duitsers, die zich toen in Huize De Bol bevonden, ingerekend. Na een voorlopig verhoor zijn zij naar Soesterberg getransporteerd, waarna ze tenslotte naar kamp Stalag Luft 8 bij Frankfurt am Main zijn gebracht. Pas in 1945 konden zij naar huis terugkeren, nadat het krijgsgevangenenkamp door de geallieerden was bevrijd.

Met dank aan artikel CC van 1 mei 1980 van Cees van Hattem

Eerste graf van beide bemanningsleden van de Whitley (Bron: Edward Howells)

Na de oorlog heeft de Engelse gravendienst ervoor gezorgd dat op het graf een gezamenlijk gedenkteken werden geplaatst.  Enkele jaren later kregen de twee vliegers twee uniforme, maar indrukwekkende grafstenen. Op de steen van Sergeant Jones-Roberts hebben zijn moeder en tweelingzusters de volgende woorden laten beitelen: 'A mavimus, amamus, amabimus', d.w.z. 'wij hielden van hem, wij houden nog steeds van hem en wij zullen altijd van hem blijven houden'.
Uit de CC van 19 juni 1940

Geschiedenis van nr. 58 squadron
 
Hun strijdkreet was: "alis nocturnis" ("op de vleugels van de nacht").  Embleem: een uil op een tak.  
Nr. 58 squadron, RFC, werd op 10 januari 1916 opgericht in Cramlington, Northumberland, als een kernvlucht onder auspiciën van het nr. 36 Home Defence squadron. Ze bleven verbonden  met deze eenheid tot juni 1917 en werden vervolgens een afzonderlijke squadron met de rol van geavanceerde trainingsunit.
Toen er een grotere vraag naar nachtbombardementen op het Europees vasteland kwam, werd Nr.58 gemobiliseerd en in februari  1918 ingezet op het Westelijke Front. Hier bleven ze tot de wapenstilstand en vanaf september 1918 vlogen ze met de Handley Page 0/400. Hun doelen waren vnl. vliegvelden, spoorwegknooppunten, troepenconcentraties. In negen maanden tijd wierpen ze 247 ton bommen af . Bijna net zoveel als er tijdens de gehele Eerste Wereldoorlog op Engeland is afgeworpen door de Duitsers.
 Tussen de wapenstilstand en het half april 1919, werd het squadron ingezet voor personenvervoer. Hierna vertrok het in de zomer van 1919 voor een training naar Egypte. Een aantal piloten vloog hun Handley Page zelf  uit Frankrijk naar Egypte en anderen weer terug naar Engeland.
 In februari 1920 werd  het squadron omgezet naar nr. 70 squadron en werd het een zware bommenwerper eenheid. Tot aan de Tweede Wereldoorlog werd de tijd vnl. gevuld met trainingen.
 Het squadron vloog bij het uitbreken van de oorlog in september 1939 met Whitley's vanuit Yorkshire. Hun eerste actie was  in de nacht van 3 op 4 september 1939, toen ze in combinatie met het nr. 51 squadron pamfletten uitstrooiden boven Duitsland. Enkele weken na deze actie verhuisde het squadron naar een vliegveld in zuidwest Engeland voor kustbewaking. Ze keerden in april weer terug naar Yorkshire en van april 1940 tot maart 1942 speelden ze een prominente rol  in de nacht bombardementen op Duitsland. Hun doelen waren zeer gevarieerd: van vliegvelden, spoorwegknooppunten, scheepswerven en industriële centra, de havens, olie- en benzine installaties en transport op zee. Drie hoogtepunten in deze periode waren hun deelname aan de eerste grote aanval op het Duitse vasteland (Mönchen-Gladbach en Gelschenkirchen) op de elfde-twaalfde mei 1940; de eerste aanval op Italië (Turijn) op de elfde-twaalfde juni 1940 en de eerste aanval op Berlijn op de 25-/26 augustus 1940.
 In april 1942 werd het Nr. 58 squadron gebruikt voor kustbewaking en tijdens de rest van de oorlog ingezet als een verkenningseenheid. Toen vloog ze al met de Halifax. Ze heeft de vijand veel schade toegebracht: veel Duitse schepen en zelfs vijf U-boten tot zinken gebracht, totdat het squadron op 25 mei 1945 werd ontbonden.  
Onbekende parachutist

Het Graf van een onbekende Britse parachutist op de Algemene begraafplaats aan de Achterweg in Culemborg.  
Hij was afkomstig van de 1st Airborne Divisie en betrokken geweest bij de luchtlanding  in september 1944 nabij Arnhem. Hij was vermoedelijk een slachtoffer van de terugtocht in de nacht van 25/26 september 1944. Zes weken later, op 12 november 1944, spoelde hij pas aan in Culemborg. Hij behoorde tot een Britse parachutebataljon, omdat op zijn rode baret een parachutewing was bevestigd.

Gedeelte van een document uit het Regionaal Archief in Tiel
 
  
Gesneuvelde Canadezen in Culemborg


Wellington X
In de nacht van 25 en 26 juli 1943 om 2.30 uur kwam, op de terugtocht van een bombardement op de Duitse industriestad Essen, een Engelse Wellington-bommenwerper behorende tot het 429e eskader van de R.A.F., (HE803), in moeilijkheden. Het toestel was op de terugreis naar de basis in East-Moor in Yorkshire. Dit vliegveld werd geopend in 1942 en uitsluitend  gebruikt door Royal Canadian Air Force (RCAF).

Het vliegtuig was op de vlucht terug, toen het door een Duitse nachtjager ME-110, bestuurd door Hptm. Hans-Dieter Frank behorende bij de Staf van 1/NJG1, op 5500 mt. hoogte werd aangeschoten. Vier van de vijf bemanningsleden wilden het vliegtuig aan de grond zetten, maar de piloot wilde verder vliegen. In Asch maakte het een noodlanding, waarbij vier bemanningsleden het toestel verlieten:
  • Navigator - Sgt Howard W Clarke RCAF, uit Talbot, Alta, Canada. 
  • BA - Sgt F W R Frost RAF.
  • Wop /AG - Sgt Joseph A M Lortie RCAF, uit St. Agathe des Monte, Quebec, Canada.
  • A/G (= airgunner) - Lt J C Elliott USAAF.
Kort daarna werden zij allen door militairen van de Duitse Luchtmacht gearresteerd en, op Ltn Elliot na die door zijn verwondingen naar een ziekenhuis werd gebracht, krijgsgevangen gemaakt. Allen hebben de krijgsgevangenschap overleefd. Sgt. H.W. Clarke, trouwde zelfs in krijgsgevangenschap.

De piloot F/O Keith, Mclean Johnston (servicenr. J/16067) steeg echter alleen met het toestel weer op om alsnog Engeland te bereiken, maar het vliegtuig kon niet genoeg hoogte meer krijgen en vloog bij het zgn. Melkbrugje, zuidelijk van station Culemborg, tussen de rails en de bovenleiding door en brak aan de westzijde van de spoorbaan  in de rietput in stukken. De piloot werd daarbij zeer ernstig gewond en werd naar het ziekenhuis in Culemborg gebracht. Van hieruit werd hij vervoerd naar het hospitaal van de Duitse luchtmacht in Amsterdam. Helaas is hij daar uiteindelijk toch aan zijn verwondingen bezweken. Ltn. Johnston  lag oorspronkelijk in Tilburg begraven, maar is herbegraven na de oorlog op het Canadese militaire kerkhof bij Bergen op Zoom.

Keith was de zoon van John Thomas Johnston en Margaret Ann Johnston. Hij trouwde op 27 juni 1942 met Elizabeth Robertson Smith (* 1916 in Couper Grange, Bendochy), uit Blairgowrie, Perthshire, Schotland.
  
De Duitsers hebben in gedeelten het gecrashte vliegtuig gedemonteerd en vervolgens per transport naar Duitsland vervoerd.

't Melkbrugje (foto. R van Elteren)
 


Canadees Oorlogskerkhof in Betgen op Zoom (Foto:  Commonwealth War Graves Commission)

No 429 Squadron RCAF
Hun strijdkreet was "Fortunae nihil" ("Niets aan het toeval overlatend").
Logo: Een bizon op een berg, met de kop omlaag. De inheemse Canadese bizon staat bekend als een felle en krachtige tegenstander.
 
Nr. 429 (Bison) Squadron werd op 7 november 1942 opgericht in East Moor, als een bommenwerpereenheid van nr. 4 Group, maar werd  uiteindelijk vijf maanden later toegevoegd aan nr. 6 (RCAF) Groep . Op 11 en 12 augustus 1943, vond een verhuizing plats naar Leeming, de thuishaven voor dit esquadron  voor de rest van zijn verblijf in het Verenigd Koninkrijk. Oorspronkelijk was dit squadron uitgerust met Wellington Ills en XS, in september 1943 schakelde het squadron over naar de Halifax IIs  en vervolgens naar de Halifax Vs in november en maart 1944 de Halifax Ills . Tegen het einde van maart 1945, waren het de vliegende forten Lancaster ls en III's, met welke zij hun laatste paar zware bombardementen uitvoerden. 

Bommenwerpers:
  • Vickers Wellington III en X: november 1942-augustus 1943
  • Handley Page Halifax B. II, BV en B. III: augustus 1943-maart 1945
  • Avro Lancaster B.I en B. III: vanaf maart 1945
Codeletters:
  • "AL".
Eerste operationele missie in de Tweede Wereldoorlog:
  • 21 januari 1943 toen drie Wellingtons mijnen legden op Terschelling.
Laatste operationele missie in de Tweede Wereldoorlog:
  • 25 april 1945 bombardeerden negen Lancasters batterijen het Duitse Waddeneiland Wangerooge. 
Omgekomen Canadese 'Crewcommander'
De plaats des onheils nabij De kleine Buitenom

Getuige Joop van Beuzekom op de plaats waar de carrier kantelde

Naam: ROWLES, JAMES PROSSER.
Initialen: J P
Nationaliteit: Canadees
Rang: Lance Corporal
Regiment/Service: Royal Canadian Armoured Corps
Leeftijd: 31 
Overlijdensdatum: 25/05/1945
Service No: M/8535 
Aanvullende informatie: zoon van John Kansas Rowles en Annie Elizabeth Rowles; getrouwd met Sheila Lennox Rowles uit Calgary, Alberta.
Gravenr. I. C. 3. 
Begraafplaats: GROESBEEK CANADIAN WAR CEMETERY

James Rowles was geboren op 11 juni 1914 in Okotoks in Alberta. Zijn ouders waren John K. uit Kansas USA en Annie E Rowles. Ze kregen samen vier zoons en drie dochters.
James was op 17 oktober 1938 getrouwd met Sheila E.M. Lennox en woonde op 1922-8th Avenue E. in Calgary. Ze kregen samen twee kinderen: Sheila Elisabeth op 6 juni 1939 en Douglas Martin op 19 december 1943.
Hij werd op 29 november 1943 opgeroepen voor militaire dienst.
In zijn persoonlijke file staat o.a. het volgende te lezen:
"Finished grade VII at age 15 after 7 years schooling. Attented town elementary school in Alberta to grade V and town intermediate school in Washington, USA to grade VII."
For Occupational Background he was
- Raised on fathers farm (320 aces), used tractor
- Two years mechanical helper at service station
- Three years machine operator, milling and lathe, at Munitions Plant in Ogden

PHYSICAL: Height 5' 5" (=1.65 mt), weight 138 lbs (=63 kg). Healthy.
INTERESTS: Built small machines such as grinder, sawing outfits and other small farm mechanical equipment, welding; Y.M.C.A.; baseball.; rugby; reads mechanical magazines, and spends spare time with mechanical work around the houses. He and his wife evidently lead  a normal quiet social life, visiting with immediate relatives, going to shows, dances and some athletic events.
COMMENTS: A well-built, sturdy looking man who is quite friendly and anxious to make a good soldier. He seems to be a serious steady type who seems quite reliable and dependable. Rowles has had considerable driving  and maintenance experiences, worked in a garage and has had 3 years machine work in a munitions plant. This man has expressed a desire for C.A.C. and the A.E. recommends him to be suitable for Trades Training, Automotive, Group 1 in this arm of the service. 
A Training Officer's remarks: He's had trouble in training with foot trouble. Average soldier .A.E.'s remarks: "Says his trouble is not in his feet but pains in his legs which is especially noticeable after standing too long and after route marching, A voluntary enlistment who is keen on the Army but feels that when he was promised Recce at Induction he should have been so allocated. Accepts the matter with a smile and is very Desirous of developing as a Driver-Mechanic.
Clean-cut, alert, self-assured. Interests seem to narrow, and ability to Adapt self to what he does not understand, limited. However, he is willing to do his best where sent. He has  fear of turret work which he cannot explain except for desire "to see where he is going". Driving a tank presents no difficulty. It is not possible to continue as Tank Driver he desires remuster to CIC though states willing to try Gunner Op Trg and qualify if possible. An aggressive, self-reliant man of limited adaptability, he would probably be best employed in present trade.

Getuigenverslag van James' directe collega Trp. E.E. Mills of the Recce Troop of 14 Cdn. Armd Regiment.

Eindverslag van de 'Court of Inquiry' van 1 juni 1945

James Rowles was crewcommander van een geschutskoepelloze Stuart Light Tank van het Calgary Regiment, dat in de maand mei in en rond Culemborg verbleef. Hij was in een konvooi op weg van Buren naar Maarsen. Hij overleed aan zijn verwondingen, nadat zijn voertuig op de Kleine Buitenom (ten zuiden van de spoorbrug) kantelde en van de dijk rolde. Hij probeerde tijdens de val uit de carrier te klimmen, maar kwam daardoor onder het voertuig terecht. Zijn chauffeur E. Mills bleef zitten en bleef ongedeerd. 5 minuten na dit ongeluk was dokter Warner Brouwer uit de Goilberdingerstraat 7 al ter plaatse en constateerde dat het slachtoffers al was overleden. Vreemd genoeg constateerde men toen het voertuig van zijn lichaam werd getakeld, dat hij nog leefde. Vandaar dat er in het eindverslag van de onderzoeksrechter staat, dat James Rowles pas zes uur 's avonds overleed in de ambulance, tweeënhalf uur na het ongeluk .
Joop van Beuzekom uit Culemborg was van dit ongeluk getuige en heeft de webmaster hierover getipt. Na een uitgebreide speurtocht in Canada kwam Van de Velde in contact met de twee kinderen van James.
Het oorlogsdagboek van het Regiment maakt van dit ongelukkige voorval op de volgende wijze gewag: "M-8535 Tpr. James P. Rowles died of injuries sustained when a recce tank which he was driving turned over on the dyke road south of Culenborg bridge."
 
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu